Zaburzenia odżywiania: jak je rozpoznać?

Coraz więcej mówi się o zaburzeniach odżywiania, które w szerszej perspektywie są groźne dla zdrowia i życia osób, które się z nimi zmagają. Są to problemy natury psychicznej, dlatego czasem trudno je jednoznacznie zdiagnozować. Zaburzenia odżywiania dotyczą znacznie większego grona osób, niż nam się to wydaje i nie jest to problem występujący jedynie u kobiet. Płeć czy wiek nie są żadnymi wyznacznikami potencjalnego zagrożenia. W przypadku zaburzeń psychicznych niezwykle ważna jest szybkość zidentyfikowania problemu oraz podjęcia prób jego wyeliminowania.

Zaburzenia odżywiania: jak się rozwijają?

Każdy przypadek jest inny, ale jednocześnie stosunkowo schematyczny biorąc pod uwagę samą genezę ujawniania się pierwszych objawów anoreksji, bulimii czy kompulsywnego objadania się. Nie jest tajemnicą, że problemy z normalnym jedzeniem pojawiają się na tle emocjonalnym, dlatego też tak wiele osób zdaje się nie dostrzegać zaburzeń lub traktują je zbyt trywialnie. Dotyczy to zarówno chorych, jak i osób z ich otoczenia. Jeszcze do niedawna zaburzenia odżywiania były tematem tabu, jednak w ostatnich latach coraz częściej zwraca się uwagę na leczenie chorób o podłożu psychicznym.

Zaburzenia odżywiania od najmłodszych lat

Z zaburzeniami odżywiania zmaga się wiele osób niezależnie od wieku czy płci, jednak można zauważyć tendencję, że coraz młodsze osoby nie radzą sobie z rzeczywistością szukając ukojenia w nadmiernym objadaniu się lub wręcz przeciwnie – w odmawianiu jedzenia w drodze do wymarzonej wagi. Dzieci i nastolatki często są bardzo wrażliwe na opinie innych, zwłaszcza te nieprzyjemne, a stres związany z koniecznością dopasowania się do powszechnie akceptowanych standardów kończy się poważnymi schorzeniami na tle nerwowym. Nie każdy epizod „obżarstwa” czy restrykcyjna dieta odchudzająca muszą być pierwszymi symptomami poważnych zaburzeń odżywiania, jednak im szybciej zdamy sobie sprawę z problemu, tym lepiej dla nas i naszych najbliższych.

Anoreksja, bulimia, obżarstwo

Te trzy choroby są mylnie ze sobą utożsamiane, jednak każda z nich objawia się nieco inaczej. Anoreksja objawia się psychicznym wstrętem do jedzenia wywołanym najczęściej z błędnego postrzegania swojej sylwetki. Osoby chore na anoreksję często widzą w lustrze przekłamany obraz własnego ciała, wciąż dążąc do drastycznej utraty masy ciała.

Wbrew pozorom to bulimia jest znacznie trudniejsza do zdiagnozowania niż anoreksja. Chorzy na bulimię na pierwszy rzut oka mogą wydawać się całkowicie zdrowi, jednak często borykają się z napadami obżarstwa. W ten sposób „zajadają” problemy, nie zwracając jednocześnie uwagi na ilość pochłanianego jedzenia, które wymiotują zaraz po epizodzie.

Obżarstwo natomiast jeszcze do niedawna nie było postrzegane w kategoriach groźnych dla zdrowia zaburzeń odżywania. Każdemu z nas zdarza się zjeść więcej niż powinien, jednak problem pojawia się w momencie, w którym nie potrafimy zapanować nad chęcią sięgnięcia po kolejną paczkę czipsów czy kawałek ciasta, a ucztę traktujemy jako ukojenie dla duszy. Obżarstwo od bulimii różni się tym, że osoba zmagająca się z podobną dysfunkcją nie zwraca jedzenia, a nadmiar kalorii odkłada się w postaci nadmiaru masy ciała.

Zaburzenia odżywiania: kiedy szukać pomocy?

Najtrudniejszym krokiem w terapii zaburzeń odżywiania jest ich świadomość. Psychika ludzka jest niezwykle skomplikowana, a wielu chorych tkwi w stanie wyparcia. Czerwona lampka powinna zapalić się w momencie, kiedy obsesyjne liczenie kalorii czy nieustanna potrzeba zaspokajania swojego nadmiernego apetytu zaczyna determinować obraz naszego codziennego życia. Przyznanie się do słabości jest piekielnie trudne, jednak niezbędne do uporania się z własnymi demonami.